|
|
|
Het Begin
Uit
de tekst op dit wat trieste pandje
blijkt dat hier een fotograaf gevestigd is. Niet zo maar een fotograaf,
maar een Photographe, een vakman, die met licht, lenzen en chemicaliën
de
beeltenis van iemand op de gevoelige plaat kan vastleggen. Een tovenaar
die mensen kan vereeuwigen. Het gaat hem helaas niet meer zo voor de
wind, zo te zien.
Ik vond het spannend. Die grote camera op statief fascineerde me en toen al dat licht in de studio aanging leek het alsof er een ruimte ontstond waarin zich iets magisch ging voltrekken. |
Eerst
werd er een foto van het
hele gezin gemaakt en daarna van de kinderen afzonderlijk. Ik was als
laatste. De
fotograaf zette me neer waar hij me wilde hebben, liep naar de camera
en stak
zijn hand op ten teken dat ik even vriendelijk moest lachen. Op dat
moment bitste mijn moeder:“Hand uit je zak!” Het was niet erg handig zo'n
bevel te negeren, wist ik, maar de fotograaf had daar
een hele andere mening over. “Ga nou maar zo staan
zoals je zelf wil”, zei hij. |